Giulia Paoletti - De Paardenman

Roman

Fragment:

[...]
In de advertentie werd een ‘klusjesmeisje’ op een groot landgoed gevraagd; een meisje dat een auto kon besturen en dat bovendien kon paardrijden.

‘Alleen degenen die werkelijk een baan nodig hebben en bereid zijn om hard te werken worden uitgenodigd om te reageren...,’

Chiara kon haar ogen nauwelijks van die advertentie afhouden.
Ze zag dit als een mooie uitdaging.
Na er zorgvuldig met potlood een kringetje omheen te hebben getrokken, pakte ze haar gsm en begon langzaam het nummer te draaien dat in de advertentie was vermeld.

De telefoon ging een paar keer over voordat een lage vrouwenstem zei: ‘Castello di Bonifatti ...’
 
‘O, eh... goedemorgen...’
Opeens wist Chiara niet goed hoe ze beginnen moest: het toespraakje dat ze zo zorgvuldig had geoefend, leek helemaal uit haar hoofd te zijn verdwenen.  

‘Eh... misschien zou ik beter even met de bedrijfsleider kunnen spreken?’ waagde ze tenslotte.
‘Het gaat over uw advertentie...
Mijn naam is Chiara Di Santo en ik zou graag willen solliciteren.’  

Er volgde een nogal lange pauze, alsof de vrouw aan het andere kant van de lijn haar woorden even moest verwerken.
Toen zei ze langzaam: ‘Ik heb de advertentie zelf nog niet gelezen, maar ik weet wel dat signor Cantone iemand zoekt.
De bedrijfsleider is er op het moment niet, evenmin als signora Riggio, de huishoudster...
Maar het lijkt mij het beste dat u zelf even komt.’

De vrouw noemde niet haar naam en Chiara was bang dat ze binnen de kortste keren de verbinding zou verbreken, dus zei ze haastig:
‘Eh... waar kan ik u vinden’  

‘Mij vinden?!
O, ja, natuurlijk, u moet weten waar u moet zijn.
Als u een pen of zo bij de hand hebt...
Het is wat lastig te vinden, ziet u.’ 
[...]