Anne Marie Baart - Het wrede en ontroerende

Verhalen

Opvallend bij Anne Marie Baart is dat haar personages zelden last hebben van schuldgevoel.
Gold dit al voor de roman 'Het geluid van sneeuw' en ook enigszins voor 'De ballade van het rusthuis', het komt nog sterker tot uiting in de zeven verhalen van deze nieuwe bundel.

Mensen en ook dieren worden naar elkaar toe gedreven of stoten elkaar af volgens de wetmatigheden van 'het wrede en ontroerende’.
Wie beweert dat er zonder het klassieke thema van de erfzonde geen geestelijke diepgang bestaat, krijgt ongelijk.
Rolverwisselingen en omkeringen, verschuivingen in ruimte en tijd doen filmisch aan, evenals de dialogen.

De onderlinge samenhang van de verhalen geeft deze bundel iets romanachtigs.
Zo zijn 'Herfst in Venetië', het eerste verhaal, over een liefde in de jaren zestig, en 'Lasapparaat op zondag', het laatste, over een stel vrienden op een boot, elkaars spiegelbeeld.

Het titelverhaal ‘Het wrede en ontroerende’ is een schrijnende geschiedenis over een oude man die door zijn uit Australië overgekomen zoon en schoondochter een tehuis wordt ingemanoeuvreerd...