Isaac Asimov - Odyssee

Robot City - Deel 1

Science fiction

 

Fragment:

'Op dat moment maakte de capsule een slingerende beweging en leek te gaan drijven.
Derec had het gevoel dat hij niet langer contact maakte met het bevroren oppervlak van de asteroïde.

'Wat gebeurt er?' vroeg hij scherp.

'Blijf alstublieft rustig,' zei Darla.

'Wat is er aan de hand?
Zijn we gevonden?'

'Ja. Ik geloof het wel.
Maar ik kan niet zeggen door wie.'

Een kort moment staarde Derec met open mond naar het scherm.

'Schakel de buitencamera weer in!
Vlug!'

'Ik begin me zorgen te maken over de graad van uw opwinding, Derec.
Sluit alstublieft uw ogen en haal een paar keer diep adem.'

'Bekijk het maar,' zei hij kwaad.
'Ik wil zien wat er aan de hand is.'

Na een korte aarzeling stemde Darla toe.

'Goed dan.' 

Het schouwspel dat Derecs ogen zagen deed zijn adem stokken.

De camera's van de klever waren niet langer op de horizon gericht, maar op de grond. Een stuk of zes machines, die er stuk voor stuk verschillend uitzagen, stonden opgesteld rond de capsule.
De grootste was langer dan een mens en de kleinste had nauwelijks het formaat van een veiligheidshelm.
De kleine machines zweefden op minuscule straaltjes wit gas, terwijl de grote rondreden op wielen of gelede rupsbanden. 

Hij zag ook een stuk van een soort draagtoestel of dek, dat zich recht onder de capsule leek te bevinden.
En alles - de machines, het draagtoestel en de capsule - bewoog zich in de richting van de een of andere onbekende bestemming, als een soort karavaan in een woestijn van ijs. 

'Wat gebeurt er?' vroeg hij Darla.
'Kun je ze identificeren?
Hebben ze contact met ons gemaakt?' 

'Het apparaat onder ons is blijkbaar een soort vrachtslee.
Ik heb geen gegevens over de andere mechanismen.'

 Derec reikte naar zijn helm en maakte de vergrendeling los die hem op zijn plaats hield.

'Ik ga naar buiten.
Ik laat me niet zomaar zonder uitleg kapen.' 

'Het verlaten van de capsule is te gevaarlijk,' zei Darla.
'U verliest minimaal vier uur zuurstof bij het openen van het luik.' 

'Het is de moeite waard als ik kan ontdekken wat hier aan de hand is.' 

'Ik kan het niet toestaan, Derec.'

'Dat bepaal jij niet,' zei hij en reikte met zijn vrije hand naar de knop om het harnas los te maken. 

'Het spijt me, Derec, maar dat bepaal ik wél,' zei Darla...'

Te laat realiseerde Derec zich dat Gezelschap was toegerust om een overlevende die in de war was niet alleen verbaal, maar ook chemisch te kalmeren.
De twee nevelstraaltjes uit beide zijden van de hoofdsteun spoten recht in zijn gezicht en verrast hapte hij naar lucht, daarbij de misselijkmakende zoete druppeltjes inademend...